Οι βαθύτερες τάσεις και λογικές πίσω από το Σχέδιο Διαβούλευσης

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

Δεύτερο Μέρος (Α' μέρος)

Νίκος Κοταρίδης: Ξαναγυρνάω στην αρχή, στην τοποθέτηση της Ιφιγένειας Καμτσίδου, σε σχέση με τα μοντέλα πανεπιστημίων που διαμορφώθηκαν στην Ευρώπη, όταν είπε ότι η επίκλησή τους δεν έχει άμεση-χρηστική αξία, καθώς και εξελίχθηκαν και προσαρμόστηκαν σε αντινομικές κοινωνικές πραγματικότητες και ραγδαίες ιστορικές εξελίξεις. Φαντάζομαι ότι, όταν μιλάμε για αλλαγή μοντέλου, εννοούμε μάλλον μια ριζική τομή που έχει ήδη συντελεστεί και αναφέρεται περισσότερο στις εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών και λιγότερο στην παράδοση, τα σταθερά δομικά χαρακτηριστικά των ευρωπαϊκών πανεπιστημίων.

Ιφιγένεια Καμτσίδου: Το δεύτερο μοντέλο, το λειτουργικό, εξελίχθηκε σε δημοκρατικό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν ομοιογενές ή ότι λειτουργεί απρόσκοπτα· έχει αντιφάσεις, οι οποίες έχουν οξυνθεί, με αποτέλεσμα το πανεπιστήμιο να βρίσκεται σε κρίση. Τις τελευταίες δεκαετίες, όπως επισημαίνει ο Νίκος, επιχειρείται μια συνολική αναδιάρθρωση της παγκοσμιοποιούμενης οικονομίας και επικοινωνίας, ενώ η ηγεμονεύουσα τάξη επιδιώκει να μεταλλάξει και το πανεπιστήμιο, ώστε αυτό να εξυπηρετεί άμεσα τις παρούσες ανάγκες της, δηλαδή να προσανατολιστεί στην κατάρτιση ατόμων που θα μπορούν να λειτουργούν ως προσωπικό με πιστοποιημένα προσόντα στις μετακινούμενες επιχειρήσεις: έτσι ώστε μια ευρωπαϊκή επιχείρηση να μπορεί να μετεγκατασταθεί εύκολα και κερδοφόρα σε άλλη χώρα, βρίσκοντας εκεί καλά εκπαιδευμένους τεχνίτες, όχι επιστήμονες.

Ξαφνικός έρωτας...για την επαναγορά του χρέους

πηγή ΔΡΟΜΟΣ

Η τελευταία πινελιά στην «τελική λύση» για το ευρώ γοητεύει την κυβέρνηση που, μέσω Νταβός, απορρίπτει την αναδιάρθρωση, εκτίθεται από τον Σόιμπλε και… καθησυχάζει την Goldman Sachs.

Σε συνθήκες πολέμου νεύρων συνεχίζονται οι ζυμώσεις μεταξύ ευρωπαϊκών ηγεσιών, ευρωκρατών και αγορών για την «τελική λύση» στη διαχείριση της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης. Αν και τον τελευταίο λόγο στη διελκυστίνδα για τη συνταγή θα έχουν Βερολίνο και Παρίσι, διόλου αδιάφορες δεν είναι διεργασίες που εκτυλίχθηκαν στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός, αλλά και στον πόλεμο δηλώσεων στα διεθνή ΜΜΕ.

Την ώρα που ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου διαβεβαίωνε μέσω Νταβός το «παγκόσμιο επενδυτικό κοινό» ότι δεν είναι στα υπό εξέταση σχέδια μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους (σύμφωνα με την κραυγαλέα και επίμονη ροή πληροφοριών από παράγοντες της γερμανικής κυβέρνησης), ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, στο ίδιο φόρουμ, χαρακτήριζε ελκυστική την «πρόταση για επαναγορά ομολόγων» με χαμηλότοκο δάνειο από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF).

Στήνουν το Οικονομικό Ράιχ στην Ευρωζώνη!

πηγή Σοφοκλέους 10

Σε ιστορική ευκαιρία επιβολής στις χώρες της ευρωζώνης ενός γερμανικού, ολοκληρωτικού μοντέλου οικονομικής διακυβέρνησης μετουσιώνει χωρίς προσχήματα το Βερολίνο την οικονομική κρίση: το Οικονομικό Ράιχ της Γερμανίας στην ευρωζώνη φέρει τον πολιτικά ορθό γενικό τίτλο «Ευρωπαϊκό Σύμφωνο για την Ανταγωνιστικότητα» και τελικός στόχος του είναι να μετατρέψει όλες τις χώρες-μέλη σε «μικρές Γερμανίες», υπό τις διαταγές της… Μεγάλης Γερμανίας.

Λίγες ημέρες πριν τη Σύνοδο Κορυφής της 4^ης Φεβρουαρίου, η καγκελαρία άφησε να «διαρρεύσει» στο Spiegel εσωτερικό έγγραφο, όπου περιγράφονται λεπτομερέστερα από κάθε άλλη φορά οι όροι που θέτει το Βερολίνο, για να δεχθεί να «βάλει πλάτη» για την έξοδο των υπερχρεωμένων οικονομιών της ευρωζώνης από την κρίση. Από το έγγραφο, που προφανώς «διέρρευσε» για να «μετρηθούν» οι αντιδράσεις στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, καθίσταται σαφές, ότι η Γερμανία ζητά βαρύ τίμημα από τους εταίρους της στην ευρωζώνη για τη συμμετοχή της στην αντιμετώπιση της κρίσης χρέους.

Τα Διαπλανητικά Χρέη και οι Αριστεροί του Σειρίου

του   Θεόδωρου Μαριόλη και του Κώστα Παπουλή*

Όλο και πιο συστηματικά, το τελευταίο διάστημα, διάφοροι έγκριτοι δημοσιογράφοι και πολιτικοί αναλυτές, η πλειοψηφία των οποίων ανήκει στην κομμουνιστική και μη Αριστερά, επικαλούνται στοιχεία για τα συνολικά (δημόσια και ιδιωτικά) εξωτερικά χρέη διαφόρων (ευρωπαϊκών και μη) οικονομιών (ενδεικτικά, βλ. Πίνακα 1), προκειμένου να αποδείξουν ότι η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει ιδιαίτερο-σημαντικό πρόβλημα εξωτερικού χρέους. Ειδικότερα, συγκρίνουν το εξωτερικό χρέος της με αυτό π.χ. της Γερμανίας ή της Βρετανίας και, έτσι, συμπεραίνουν ότι η χώρα μας έχει – «αδίκως» (τρόπον τινά) – στοχοποιηθεί από τα γνωστά κέντρα του διεθνούς ιμπεριαλισμού, τη στιγμή που το «πρόβλημα του εξωτερικού χρέους» είναι πανευρωπαϊκό (ή, ακόμα, παγκόσμιο).