Κύριοι (ουσιαστικά) επτωχεύσαμε, ποιες είναι οι προτάσεις σας;

ΠΗΓΗ: ΔΡΟΜΟΣ

Του Κώστα Παπουλή (Γέρου).

Πρέπει κάθε πολιτική δύναμη (και η Αριστερά), να καταθέσει τις προτάσεις της για τη διαχείριση και της τυπικής χρεοκοπίας. Πώς; Με ποιο συγκεκριμένο τρόπο θα οδηγηθεί η Ελλάδα στην επιμύκηνση, αναδιάρθρωση, διαγραφή κ.λ.π. του χρέους της;

Με βάση την ύφεση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική οικονομία, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι το δημόσιο χρέος είναι οριστικά μη διατηρήσιμο.(1)
Είναι ενδεικτικό ότι, σύμφωνα με τις προβλέψεις της επιτροπής για την ελληνική οικονομία, προβλέπεται για το 2012: μεγέθυνση 1,1%, πληθωρισμός 0,5%, δημόσιο έλλειμμα 7,6% (όσο περίπου και οι τόκοι) και χρέος γενικής (2) κυβέρνησης 156%. Αυτό που κάνει εντύπωση, είναι ότι το έλλειμμα για το 2012 προβλέπεται στα επίπεδα του 2011 -ελαφρώς αυξημένο- αντίθετα με τους στόχους του προγράμματος. Ουσιαστικά, η δημοσιονομική προσαρμογή μεταξύ 2011-2012 «διορθώνεται», απλώς στην κατά περίπου 1% αύξηση των τόκων.

H άβυσσος του Ζίζεκ

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Την περασμένη Κυριακή, σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο, ο Σλαβόι Ζίζεκ («ροκ σταρ» της φιλοσοφίας, showman του στοχασμού, performer της διανόησης και με πολλές άλλες ιδιότητες που άλλοι του τις αποδίδουν θαυμαστικά και άλλοι αποδοκιμαστικά) έδωσε μια διάλεξη - ποταμό που διοργάνωσε το «Αριστερό Βήμα».

Από τη διάλεξή του συγκρατώ μια αποστροφή. Περιφραστικά έχει ως εξής: Ζούμε σε μια περίοδο που το Παλιό πεθαίνει μέσα σε καταστροφικούς σπασμούς και το Καινούργιο εμφανίζεται σαν μια άβυσσος. Ακόμη κι αν είναι έτσι, η αριστερά, οι προοδευτικοί άνθρωποι, η κοινωνία οφείλουν να επιταχύνουν τον βηματισμό τους προς την άβυσσο του Καινούργιου. Έστω κι αν πρόκειται να υπερασπιστούν μόνο ό,τι ήταν καλό από το Παλιό (δημόσια υγεία και παιδεία, κοινωνικό κράτος κ.λπ.).

Δημοκρατία ή βία

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ

του Γ. Δελαστίκ

Ξυλοφορτώνεται στην Αθήνα από τυχαίους διαδηλωτές ο Κωστής Χατζηδάκης, πρώην υπουργός επί κυβέρνησης Καραμανλή, όταν επιχειρεί αλαζονικά να περάσει μέσα από το πλήθος. Γης Μαδιάμ η Ρώμη από διαδηλωτές μόλις ο πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι επιβιώνει, για τρεις ψήφους, πρότασης μομφής, έχοντας εξαγοράσει βουλευτές της αντιπολίτευσης. Σοκ και δέος για τον πρίγκιπα Κάρολο και τη δούκισσα Καμίλα στο Λονδίνο όταν εξαγριωμένοι φοιτητές επιτίθενται εναντίον της λιμουζίνας, με την οποία περνούν επιδεικτικά μέσα από τις γραμμές τους για να πάνε στο θέατρο. Δεκάδες νεκροί στην Ακτή Ελεφαντοστού, όταν οπαδοί του νικητή των προεδρικών εκλογών Αλασάν Ουταρά συγκρούονται με τον στρατό που παραμένει πιστός στον ηττηθέντα πρόεδρο Λοράν Γκμπαγκμπό, ο οποίος? αρνείται να παραδώσει την εξουσία!

Το ελληνικό ηφαίστειο

του Κώστα Δουζίνα

(Αντιπρύτανη του Birkbeck College, Πανεπιστήμιο Λονδίνου, Διευθυντή του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών)

 ΠΗΓΗ  omadeon.wordpress.com

Το καλοκαίρι του 1918, ο ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης συνάντησε το μεγάλο Άγγλο συγγραφέα Ε. Μ. Φόρστερ στην Αλεξάνδρεια και έτσι ξεκίνησε μια μεγάλη φιλία. “Εσείς οι Άγγλοι δεν μπορείτε να καταλάβετε τους Έλληνες”, του λέει ο Καβάφης. “Εμείς χρεοκοπήσαμε εδώ και καιρό. Να προσεύχεστε εσείς οι Άγγλοι, με την τάση σας για περιπέτειες, να μην χάσετε το κεφάλαιό σας γιατί τότε θα γίνετε σαν κι εμάς, ανήσυχοι, ανήμποροι και ψεύτες”. Σχολιάζοντας αυτό το μυστηριώδες κείμενο, ο Giorgio Agamben γράφει το 1993: “το μόνο σίγουρο είναι ότι από τότε όλοι οι λαοί της Ευρώπης και πιθανόν όλου του κόσμου έχουν πτωχεύσει”. Εμείς οι Έλληνες και πιθανόν όλοι οι Ευρωπαίοι έχουμε χρεοκοπήσει: πολιτικά, πολιτισμικά και ψυχικά. Πολιτικά πρώτα.

H Ελλάδα προσφέρει σήμερα την καλύτερη εικόνα του ευρωπαϊκού μέλλοντος. Ότι η Ελλάδα επιλέχθηκε ως πειραματόζωο για το νέο τρόπο οικονομικής διακυβέρνησης, θεωρείται γενικά γνωστό. Αυτό που έχει αναλυθεί λιγότερο, είναι το είδος πολιτικής που εισάγεται χωρίς καμία συζήτηση. Οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση, οι δημοσκοπήσεις και οι κομματικές αντιδικίες δίνουν την εντύπωση ότι η πολιτική ζωή συνεχίζεται όπως πάντα. Τα μέτρα όμως που παίρνονται εισάγουν την πλέον επιθετική παραλλαγή της γεωπολιτικής (που ορίζεται ως άσκηση εξουσίας στο ατομικό και κοινωνικό σώμα, εξουσίας που στοχοποιεί τη ζωή) στην Ευρώπη. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η πρόσφατη ηφαιστειακή έκρηξη στην Ισλανδία, μια χώρα που έχει υποφέρει τα πάνδεινα από την παράλογη απληστία και ανηθικότητα των τραπεζιτών, είναι η πιο αρμόζουσα αλληγορία για την εξελισσόμενη ελληνική τραγωδία. Αλλά η κρίση έχει συζητηθεί κυρίως με υλικούς και οικονομικούς όρους και δευτερευόντως μόνο σε σχέση με τον πολιτικό χαρακτήρα και τις επιπτώσεις της. Η κυβέρνηση, τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης και οι αυτάρεσκοι «ειδικοί» παρουσιάζουν τα γεγονότα και το μνημόνιο σαν θεϊκή πράξη, μια φυσική καταστροφή που δεν μπορούσε να προβλεφθεί ή να αποφευχθεί. Αν η Ελλάδα είναι σαν τον Τιτανικό, οι «αγορές» είναι το ανελέητο παγόβουνο και οι απαιτήσεις της Ευρωπαïκής Ένωσης και του ΔΝΤ μια ξαφνική ηφαιστειακή έκρηξη. Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αυτή την «ηθοποίηση» (naturalization) της οικονομίας, «φετιχισμό των καταστροφών», κάτι σαν τον φετιχισμό του εμπορεύματος κατά Μαρξ. Πολιτικές αποφάσεις που παίρνονται στις Βρυξέλλες και τη Νέα Υόρκη και εφαρμόζονται πιστά στην Αθήνα, στρατηγικές επιλογές των χρηματιστών, πρωτόγνωρες επιβολές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ παρουσιάζονται ως αναπόφευκτες, αναπόδραστες, σχεδόν μη ανθρώπινες παρεμβάσεις. Η μόνη απάντηση των πολιτικών και οικονομικών ελίτ μπροστά σε τέτοια «ανωτέρα βία» είναι να εφαρμόσουν διαδικασίες πολιτικής άμυνας έτσι ώστε να περιορίσουν τις απώλειες και τις ζημιές.