Δασκαλόπουλε που δίδασκες…

 

Ημερομηνία δημοσίευσης: 18/05/2010

Του Θανάση Καρτερού

 Πηγή: Αυγή

Το πρόβλημα με τον Δασκαλόπουλο δεν είναι τόσο το ύφος του μεγάλου αφεντικού, με το οποίο ξεφουρνίζει τα πολιτικά του καρβέλια. Είναι κοινό μυστικό ότι επί δεκαετίες η συμπαθής τάξη των Ελλήνων βιομηχάνων είναι τα μεγάλα αφεντικά, λύνουν και δένουν, κατεβάζουν κυβερνήσεις και ανεβάζουν πολιτικούς, διαθέτουν υπαλληλικό προσωπικό στα βουλευτικά έδρανα -ο καθείς τους δικούς του...- αφοσιωμένους κρατικούς λειτουργούς, δημοσιογραφική στήριξη και φυσικά ένα ολόκληρο νομικό οπλοστάσιο, που τους κρατάει κοντά στα δημόσια ταμεία και μακριά από τις εφορίες.

Το πρόβλημα μ' αυτόν τον τύπο είναι ότι εκφράζει με ένα τρόπο χοντροκομμένο, ακόμα και ανόητο -από μικρό κι από χαζό...- μια άποψη που διακινείται τον τελευταίο καιρό σε επιχειρηματικούς κύκλους και όχι μόνο. Άποψη που τη βλέπουμε να ξεπηδάει, τη μια με τα ακροβατικά του Βγενόπουλου, την άλλη με τις «παραινέσεις» από τραπεζίτες, την τρίτη από τον όμορφο κόσμο του ΣΕΒ. Και η οποία, εν ονόματι της κατάρρευσης ενός πολιτικού συστήματος που έφαγε τα ψωμιά του, επιχειρεί να μας ψήσει για την απευθείας ανάθεση, στις «παραγωγικές τάξεις», της πολιτικής διακυβέρνησης, έστω και με μαγιονέζα από ρηξικέλευθους πολιτικούς και τεχνοκράτες της σχολής ΛΑΟΣ -ΔΝΤ.

Αποκάλυψη Τώρα!

Πηγή: Ανεμογκάστρι

18-5-2010

Πριν από λίγο καιρό, τον Απρίλιο, λίγες μέρες προτού ο τραγικός αυτός πρωθυπουργός ανακοινώσει επισήμως από το ακριτικό Καστελόριζο ότι παραδίδει άνευ όρων τη χώρα στον μηχανισμό μεγα-δανεισμού και επιτήρησης της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, ο Σάιμον Τζόνσον του Peterson Institute, πρώην επικεφαλής των οικονομολόγων του ΔΝΤ, προειδοποίησε ότι η μη εμπλοκή του Ταμείου στη συναλλαγματική πολιτική της Ελλάδας, δηλαδή η αδυναμία υποτίμησης του ευρώ, δεν θα αποβεί προς όφελος της χώρας και της οικονομίας. 

Μάλιστα ο ίδιος προειδοποίησε, στη βάση αυτού του δεδομένου, για ενδεχόμενη «αργεντινοποίηση» της Ελλάδας λέγοντας ότι στην Αργεντινή τη δεκαετία του 1990 η μη παρέμβαση στην ισοτιμία του πέσο ήταν λάθος. 

Λίγες μέρες αργότερα ο ίδιος ο διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος Καν (και... φίλος του Γιωργάκη και της Λούκας, σύμφωνα με τα δημοσιογραφικά γλειφτρόνια) έδινε μια πρόγευση του τι θα επακολουθήσει. Για την ακρίβεια ζητούσε το Ταμείο του να μπορεί να παρέμβει στη συναλλαγματική ισοτιμία της Ελλάδας ώστε ο «αποπληθωρισμός», τον οποίο μετ’ επιτάσεως ζητούσε, να γίνει κατά τι ομαλότερα. Τι εννοούσαν οι... ποιητές; 

Οι «ήρωες» ,το ναυάγιο της Ελλάδας και οι «τρύπιες βάρκες…!»

Η συντονισμένη «διάσωση του σκάφους»  των  $1 τρις μπορεί να οδηγήσει σε μια μεγαλύτερη και παγκόσμια ύφεση..

Πηγή: sofokleous10 

Ενώ οι αισιόδοξοι ελπίζουν ότι η διάσωση του οικονομικού ναυαγίου θα επισημάνει και ένα τέλος στην κρίση  του κυβερνητικού χρέους, η ιστορία των «κρίσεων  χρέους»  δείχνει ότι είναι μόνο το τέλος της πρώτης πράξης μιας τραγωδίας.

Ως σημαντικό «τμήμα» του ναυαγίου, η Ελλάδα πρέπει να ακολουθήσει «σκληρή» οικονομική πολιτική μειώνοντας τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων.  Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Τα ευρωπαϊκά κράτη που εγγυώνται για την Ελλάδα -- ακόμη και η  Γερμανία, όπου το κυβερνητικό χρέος έχει αυξηθεί περίπου στο 80 % του ΑΕΠ – έχουν  παρόμοια προβλήματα και ακόμα λιγότερη  πολιτική θέληση να ακολουθήσουν την ίδια συνταγή.  

Το σχέδιό τους στηρίζεται στην ελπίδα ότι οι «δανειστές» δεν θα παρατηρήσουν την πραγματική κατάσταση προς το παρών. Προφανώς όμως θα την  παρατηρήσουν, και τότε θα μιλάμε πια για μια παγκόσμια «απώλεια πίστης» στις αγορές.

Aπο-στάσεις ασφαλείας;

Πηγή: Ελευθεροτυπία
του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ
17-5-2010

Καθυστερώ αναίτια
ασωτεύω περίεργα
μετανοώ προσωρινά

Μωυσής Αγιορείτης, μοναχός, Θερινά ρήματα

Η μαζική βία -κρατική ή όχι- εκλαμβάνεται από τους χειριστές της ως ενθαρρυνόμενη/επιτρεπόμενη συμπεριφορά άμυνας (προληπτικής ή μη).

ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ, επιτήρηση, τιμωρία = ενιαίο τρίπτυχο. Διαχειριζόμενοι τον φόβο θυματοποίησής μας προκαλούμε περισσότερα εγκλήματα από τα (επ)απειλούμενα.

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ όμως να πέσουμε και στην παγίδα της πρόκλησης κοινωνικής ανασφάλειας στο όνομα της τήρησης της δημόσιας ασφάλειας.

ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ βέβαια μένουν ανοικτά.

ΠΩΣ ΝΑ μάθεις π.χ. να ζεις με την ανεργία, με την εγκληματικότητα, με την τρομοκρατία; Η κουλτούρα της ανασφάλειας μήπως, αντί να ενώνει τους φοβισμένους, τους εγκλείει ακόμα περισσότερο στον εαυτό τους; (ή και στο φρούριό τους;);

ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ είναι τόσο πολλοί και η διακινδύνευση τόσο υψηλή ώστε να μας χρειάζεται και μια κουλτούρα (έναντι) των κινδύνων.

ΜΗΠΩΣ όμως μαζεύτηκαν πολλές νέες κουλτούρες οι οποίες όλες στοχεύουν (ή έστω καταλήγουν) σε περιστολή δικαιωμάτων;